॥ गुरुचरित्र अध्याय एकतिसावा ॥ Gurucharitra Adhyay 31
॥ श्रीगणेशाय नम: ॥
सिध्द म्हणे नामधारका । पुढें अपूर्व झालें ऐका ।
योगेश्वर कारणिका । सांगे स्त्रियांचे धर्म सकळ ॥१॥
योगेश्वर म्हणती स्त्रियेसी । आचार स्त्रियांचे पुससी ।
सांगेन तुज विस्तारेंसी । भवसागर तरावया ॥२॥
पति असतां कवण धर्म । अथवा मेलिया काय कर्म ।
उभयपक्षी विस्तारोन । सांगेन ऐकचित्ते ॥३॥
कथा स्कंदपुराणांत । काशीखंडीं विस्तृत ।
स्त्रियांचे धर्म बहुत । एकचित्तें ऐकावे ॥४॥
अगस्ति ऋषि महामुनि । जो का काशीभुवनीं ।
लोपमुद्रा महाज्ञानी । त्याची भार्या परियेसा ॥५॥
पतिव्रताशिरोमणि। दुजी नव्हती आणिक कोणी ।
असतां तेथें वर्तमानी । झाले अपूर्व परियेसा ॥६॥
त्या अगस्तिच्या शिष्यांत । विंध्य नामें असे विख्यात ।
पर्वतरूपें असे वर्तत । होता भूमीवर देखा ॥७॥
विध्याचळ म्हणिजे गिरी । अपूर्व वनें त्यावरी ।
शोभायमान महाशिखरी । बहु रम्य परियेसा ॥८॥
ब्रह्मर्षि नारदमुनि । हिंडत गेला तये स्थानीं ।
संतोष पावला पाहोनि । स्तुति केली तये वेळी ॥९॥
नारद म्हणे विंध्यासी । सर्वात श्रेष्ठ तूं होसी ।
सकळ वृक्ष तुजपासीं । मनोरम्य स्थळ तुझें ॥१०॥
परी एक असे उणें । मेरुसमान नव्हेसी जाणें ॥
स्थळ स्वल्प या कारणें । महत्व नाहीं परियेसा ॥११॥
ऐसें म्हणतां नारदमुनि । विंध्याचळ कोपोनि ।
वाढता झाला ते क्षणी । मेरुपरी होईन म्हणे ॥१२॥
वाढे विंध्याचळ देखा । सूर्यमंडळासंमुखा ।
क्रमांतरें वाढतां ऐका । गेला स्वर्गभुवनासी ॥१३॥
विंध्याद्रीच्या दक्षिण भागासी । अंधकार अहर्निशीं ।
सूर्यरश्मी न दिसे कैशीं । यज्ञादि कर्मे राहिलीं ॥१४॥
ऋषि समस्त मिळोनि । विनवूं आले इंद्रभुवनी ।
विध्याद्रीची करणी । सांगते झाले विस्तारें ॥१५॥
इंद्र कोपे तये वेळी । गेला तया ब्रह्मयाजवळी ।
सांगितला वृत्तान्त सकळी । तया विंध्य पर्वताचा ॥१६॥
ब्रह्मा म्हणे इंद्रासी । आहे कारण आम्हांसी ।
अगस्ति असे पुरीं काशी । त्यासी दक्षिण दिशे पाठवावें ॥१७॥
दक्षिण दिशा भुमीसी । अंधार पडिला परियेसी ।
या कारणें अगस्तीसी । दक्षिण दिशे पाठवावें ॥१८॥
अगस्तीचा शिष्य देखा । विंध्याचल आहे जो कां ।
गुरु येतां संमुखा । नमितां होई दंडवत ॥१९॥
सांगेल अगस्ति शिष्यासी । वाढों नको म्हणेल त्यासी ।
गमन करितां शिखरेसी । भूमीसमान करील ॥२०॥
या कारणें तुम्ही आतां । काशीपुरा जावें तत्त्वतां ।
अगस्तीतें नमतां । दक्षिणेसी पाठवावें ॥२१॥
येणेंपरी इंद्रासी । सांगे ब्रह्मदेव हर्षी ।
निरोप घेऊन वेगेंसी । निघता झाला अमरनाथ ॥२२॥
देवासहित इंद्र देखा । सवें बृहस्पति ऐका ।
सकळ ऋषि मिळोनि देखा । आले काशी भुवनासी ॥२३॥
अगस्तीच्या आश्रमासी । पातले समस्त इंद्र ऋषि ।
देवगुरु महाऋषि । बृहस्पति सवें असे ॥२४॥
देखोनिया अगस्ति मुनि । सकळांतें अभिवंदोनि ।
अर्ध्यपाद्य देउनी । पूजा केली भक्तीनें ॥२५॥
देव आणि बृहस्पति । अगस्तीची करिती स्तुति ।
आणिक सवेंचि आणिती । लोपामुद्रा पतिव्रता ॥२६॥
देवगुरु बृहस्पति । सांगे पतिव्रताख्याति ।
पूर्वी पतिव्रता बहुती । लोपमुद्रासरी नव्हती ॥२७॥
अरुंधती सावित्री सती । अनुसया पतिव्रती ।
शांडिल्याची पत्नी होती । पतिव्रता विख्यात ॥२८॥
लक्ष्मी आणि पार्वती । शांतरूपा स्वयंभुपत्नी ।
मेनिका अतिविख्याती । हिमवंताची प्राणेश्वरी ॥२९॥
सुनीती ध्रुवाची माता । संज्ञादेवी सुर्यकांता ।
स्वाहादेवी विख्याता । यज्ञपुरुषप्राणेश्वरी ॥३०॥
यांहूनि आणिक ख्याता । लोपामुद्रा पतिव्रता ।
ऐका समस्त देवगण म्हणतां । बृहस्पति सांगतसे ॥३१॥
पतिव्रतेचें आचरण । सांगे गुरु विस्तारोन ।
पुरुष जेवितां प्रसाद जाण । मुख्य भोजन स्त्रियेसी ॥३२॥
आणिक सेवा ऐशी करणें । पुरुष देखोनि उभें राहणें ।
आज्ञेविण बैसों नेणे । अवज्ञा न करणें पतीची ॥३३॥
दिवस अखंड सेवा करणे अतिथि येतां पूजा करणें ।
पतिनिरोपावीण न जाणें । दानधर्म न करावा ॥३४॥
पतीची सेवा निरंतरीं । मनीं भाविजे हाचि हरि ।
शयनकाळी सर्व रात्रीं । सेवा करावी भक्तींसी ॥३५॥
पति निद्रिस्त झाल्यावरी । आपण शयन कीजे नारी ।
चोळी तानवडे ठेवावीं दुरी । तेणें पुरुषशरीर स्पर्शू नये ॥३६॥
स्पर्शे चोळी पुरुषासी । हानि होत आयुष्यासी ।
घेऊं नये नांव त्यासी । पति-आयुष्य उणें होय ॥३७॥
जागृत न होतां पति ऐका । पुढें उठीजे सती देखा ।
करणें सडासंमार्जन निका । करणें निर्मळ मंगलप्रद ॥३८॥
स्नान करूनि त्वरित । पूजूनि घ्यावें पतितीर्थ ।
चरणी मस्तक ठेवोनि यथार्थ । शिवासमान भावावें ॥३९॥
असतां ग्रामीं गृहीं पुरुष । सर्व शृंगार करणें हर्ष ।
ग्रामा गेलिया पुरुष । शृंगार आपण करुं नये ॥४०॥
पति निष्ठुर बोले जरी । आपण कोप कदा न करी ।
क्षमा म्हणोनी चरण धरी । राग न धरी मनांत ॥४१॥
पति येतां बाहेरुनी । सामोरी जाय तेक्षणी ।
सकळ कामें त्यजूनि । संमुख जाय पतिव्रता ॥४२॥
काय निरोप म्हणोनि । पुसावें ऐसें वंदोनि ।
जें वसे पतीच्या मनीं । त्याचपरी रहाटे ॥४३॥
पतिव्रतेचें ऐसें लक्षण । सांगेन ऐका देवगण ।
बहिर्द्वारी जातां जाण । अनेक दोष परियेसा ॥४४॥
बहिर्द्वारीं जाणें जरी । पाहूं नये नरनारीं ।
सवेंचि परतावें लवकरी । आपुले गुही असावें ॥४५॥
जरी पाहे बहिद्वारीं । उलूकयोनी जन्मे नारी ।
याच प्रकारे निर्धारी । पातिव्रत्य लोपामुद्रेचें ॥४६॥
लोपामुद्रा पतिव्रता । बाहेर न वचे सर्वथा ।
प्रात:काळ जो का होता । सडासंमार्जन करीतसे ॥४७॥
देवउपकरणी उजळोनि । गंधाक्षतांदि करूनि ।
पुष्पवाती पंचवर्णी । रंगमाळा देवांसी ॥४८॥
अनुष्ठानाहूनि पति येतां । सकळ आयती करी तत्त्वतां ।
धरोनि पतीच्या चित्ता । पतीसवें रहाटे ती ॥४९॥
पुरुषाचें उच्छिष्ट भोजन । मनोभावें करणें आपण ।
नसतां पुरुष ग्रामीं जाण । घ्यावा अतिथिधेनुप्रसाद ॥५०॥
अतिथीसी घालावे अन्न । अथवा धेनूतें पूजोन ।
भोजन करावें सगुण । पतिव्रता परियेसा ॥५१॥
गृह निर्मळ निरंतर करी । निरोपावेगळा धर्म न करी ।
व्रतोपवास येणेपरी । निरोपावेगळे न करी जाणा ॥५२॥
उत्साह होता नगरात । कधी पाहू न म्हणत ।
तीर्थयात्राविवाहार्थ । कधीही न वचे परियेसा ॥५३॥
पुरुष संतोषी असता जरी । दुश्चित नसावी त्याची नारी ।
पुरुष दुश्चित असता जरी । आपण संतोषी असो नये ॥५४॥
रजस्वला झालिया देखा । बोलो नये मौन्य निका ।
नायकावे वेद ऐका । मुख पुरुषा दाखवू नये ॥५५॥
ऐसे चारी दिवसांवरी । आचरावे तिये नारी ।
सुस्नात होता ते अवसरी । पुरुषमुख अवलोकिजे ॥५६॥
जरी नसे पुरुष भवनी । त्याचे रूप ध्यावे मनी ।
सूर्यमंडळ पाहोनि । घरात जावे पतिव्रते ॥५७॥
पुरुषआयुष्यवर्धनार्थ । हळदीकुंकुम लाविजे ख्यात ।
सेंदूर काजळ कंठसूत्र । फणी माथा असावी ॥५८॥
तांबूल घ्यावे सुवासिनी । असावी तिचे माथा वेणी ।
करी कंकणे तोडर चरणी । पुरुषासमीप येणेपरी ॥५९॥
न करी इष्टत्व शेजारणीशी । रजकस्त्रीकुंटिणीसी ।
जैनस्त्रीद्रव्यहीनेसी । इष्टत्व करिता हानि होय ॥६०॥
पुरुषनिंदक स्त्रियेसी । न बोलावे तियेसी ।
बोलता दोष घडे तिसी । पतिव्रतालक्षण ॥६१॥
सासू श्वशुर नणंद वहिनी । दीरभावाते त्यजुनी ।
राहता वेगळेपणी । श्वानजन्म पावती ॥६२॥
अंग धुवो नये नग्नपणे । उखळमुसळावरी न बैसणे ।
पाई विवरल्यावीण जाणे । फिरू नये पतिव्रते ॥६३॥
जाते उंबर्‍यावरी देखा । बैसो नये वडिलांसमुखा ।
पतिव्रतालक्षण ऐका । येणेपरी असावे ॥६४॥
पतीसवे विवाद । करिता पावे महाखेद ।
पतिअंतःकरणी उद्वेग । आपण कदा करू नये ॥६५॥
जरी असे अभाग्य पुरुष । नपुसक जरी असे देख ।
असे व्याधिष्ठ अविवेक । तरी देवासमान मानावा ॥६६॥
तैसा पुरुष असेल जरी । तोचि मानावा हरि ।
त्याचे बोलणे रहाटे तरी । परमेश्वरा प्रिय होय ॥६७॥
पतीचे मनी जी आवडी । तैसीच ल्यावी लेणी लुगडी ।
पति दुश्चित्त असता घडी । आपण श्रृंगार करू नये ॥६८॥
सोपस्कार पाहिजे जरी । न सांगावे आपण नारी ।
असता कन्या पुत्र जरी । तयामुखी सांगावे ॥६९॥
जरी नसेल जवळी कोण । वस्तूची दाखवावी खूण ।
अमुक पाहिजे म्हणोन । निर्धार करोनि न सांगिजे ॥७०॥
जितुके मिळाले पतीसी । संतुष्ट असावे मानसी ।
समर्थ पाहोनि कांक्षेसी । पतिनिंदा करू नये ॥७१॥
तीर्थयात्रे जाती लोक । म्हणूनि न गावे कौतुक ।
पुरुषाचे पादोदक । तेचि तीर्थ मानावे ॥७२॥
भागीरथीसमान देख । पतिचरणतीर्थ अधिक ।
पतिसेवा करणे मुख । त्रयमूर्ति संतुष्टती ॥७३॥
व्रत करणे असेल मनी । ते पुरुषा करावे पुसोनि ।
आत्मबुद्धी करिता कोणी । पति-आयुष्य उणे होय ॥७४॥
आणिक जाय नरकाप्रती । पति घेवोनि सांगाती ।
ऐसे बोलती वेदश्रुति । बृहस्पति सांगतसे ॥७५॥
पतीस क्रोधे उत्तर देती । श्वानयोनी जन्म पावती ।
जंबुक होवोनि भुंकती । ग्रामासन्निध येऊन ॥७६॥
नित्य नेम करणे नारी । पुरुष-उच्छिष्ट भोजन करी ।
पाद प्रक्षालोनि तीर्थधारी । घेवोनि तीर्थ जेवावे ॥७७॥
पति प्रत्यक्ष शंकर । काम्य होती मनोहर ।
पावे ती वैकुंठपुर । पतिसहित स्वर्गभुवना ॥७८॥
जावो नये वनभोजनासी । अथवा शेजारीगृहासी ।
इष्टसोयरे म्हणोनि हर्षी । प्रतिदिनी न जावे ॥७९॥
आपुला पुरुष दुर्बल किती । समर्थाची न करावी स्तुति ।
पति असता अनाचाररीती । आपण निंदा करू नये ॥८०॥
कैसा तरी आपुला पति । आपण करावी त्याची स्तुति ।
तोचि म्हणावा लक्ष्मीपति । एकभावे करोनिया ॥८१॥
सासूश्वशुर पुरुषांपुढे । नेटे बोलो नये गाढे ।
हासो नये त्यांपुढे । पति-आयुष्य उणे होय ॥८२॥
सासूश्वशुर त्यजून आपण । वेगळे असू म्हणे कवण ।
ऋक्षयोनी जन्मोन । अरण्यात हिंडेल ॥८३॥
पुरुष कोपे मारी जरी । मनी म्हणे हा मरो नारी ।
जन्म पावेल योनी व्याघ्री । महाघोर अरण्यात ॥८४॥
पर पुरुषाते नयनी पाहे । उपजता वरडोळी होय ।
पुरुषा वंचूनि विशेष खाय । ग्रामसूकर होय ती ॥८५॥
तोही जन्मी सोडोनि । उपजे वाघुळाचे योनी ।
आपुली विष्ठा आपण भक्षुनी । वृक्षावरी लोंबतसे ॥८६॥
पतिसंमुख निष्ठुर वचनी । उत्तर देती कोपोनि ।
उपजे मुकी होऊनि । सप्तजन्म दरिद्री ॥८७॥
पुरुष दुजी पत्नी करी । तिसी आपण वैर धरी ।
सप्त जन्मांवरी । दुर्भाग्यता होय अवधारा ॥८८॥
पुरुषावरी दुसरिया । दृष्टि ज्या करिती आवडिया ।
पतिता घरी जन्म पावोनिया । दुःखे सदा दारिद्र्य भोगिती ॥८९॥
पुरुष येता बाहेरुनी । संमुख जावे भामिनी ।
उदके पाद प्रक्षालुनी । विंझणा वारिजे श्रमहार ॥९०॥
पादसंवाहन भक्तीसी । मृदु वाक्य बोलिजे पतीसी ।
पुरुष होता संतोषी । त्रिमूर्ति संतोषती ॥९१॥
काय देती माता पिता । नेदी इष्टवर्ग बंधु भ्राता ।
इहपराची जोडी देता । पुरुष नारीचा देव जाण ॥९२॥
गुरु देव तीर्थे समस्ती । सर्व जाणावा आपुला पति ।
ऐसा निश्चय ज्यांच्या चित्ती । पतिव्रता त्याचि जाणा ॥९३॥
जीव असता शरीरासी । पवित्र होय समस्तांसी ।
जीव जाता क्षणे कैसी । कदा प्रेता नातळती ॥९४॥
तैसा पति प्राण आपला । पति नसता अशुचि तिला ।
या कारणे पतिच सकळा । प्राण आपुला जाणावा ॥९५॥
पति नसता स्त्रियेसी । सर्व अमंगळ परियेसी ।
विधवा म्हणजे प्रेतासरसी । अपत्य नसता अधिक जाण ॥९६॥
ग्रामास जाता परियेसी । विधवा भेटता संमुखेसी ।
मरण सांगे सत्य त्यासी । पुत्रासी अशुभ नव्हे जाणा ॥९७॥
माता विधवा असे जरी । पुत्रासी मंगळ शकुन करी ।
पुत्राविण विधवा नारी । नमन तिसी करू नये ॥९८॥
तिच्या आशीर्वादे आपण । मंगळ न होय सत्य जाण ।
तिचा हो का शाप मरण । तिसी कोणी बोलू नये ॥९९॥
या कारणे पतिव्रता । बरवे पुरुषासवे जाता ।
सर्व वैभव देहासहिता । केवी जाई परियेसा ॥१००॥
चंद्रासवे चांदणी जैसी । मेघासवे वीज कैसी ।
मावळता सवेचि जातसे । पतीसवे तैसे जावे ॥१॥
सहगमन करणे मुख्य जाण । थोर धर्मश्रुतीचे वचन ।
पूर्वज बेचाळीस उद्धरण । पतिव्रताधर्माने ॥२॥
पुरुष प्रेत झालियावरी । सहगमना जाता ते नारी ।
एकेक पाउली निर्धारी । अश्वमेघसहत्रपुण्य ॥३॥
पापी पुरुष असेल जाण । त्यासी आले जरी मरण ।
यमदूत नेती बांधून । नरकाप्रती परियेसा ॥४॥
पतिव्रता त्याची नारी । जरी सहगमन करी ।
जैसी सर्पासी नेती घारी । तैसी पतीते स्वर्गा नेई ॥५॥
सहगमन केलियावरी । पाहूनि यमदूत पळती दूरी ।
पतीसी सोडोनि सत्वरी । जाती यमदूत आपले पुरासी ॥६॥
पतिव्रताशिरोमणी । बैसविती विमानी ।
पावविती स्वर्गभुवनी । देवांगना ओवाळिती ॥७॥
यमदूत त्वरे पळती । काळाची न चाले ख्याती ।
पतिव्रता देखताचि चित्ती । भय वाटे म्हणताती ॥८॥
सूर्य भितो देखून तियेसी । तपतो तेजे मंदेसी ।
अग्नि भिउनी शांतीसी । उष्ण तिसी होऊ न शके ॥९॥
नक्षत्रे भिती पाहता तियेसी । आपुले स्थान घेईल ऐसी ।
जाय स्वर्गभुवनासी । पतीसहित परियेसा ॥११०॥
येणेपरी स्वर्गभुवनी । जाय नारी संतोषोनि ।
आपुले पतीस घेऊनि । राहे स्वर्गी निरंतर ॥११॥
तीन कोटि रोम तिसी । स्वदेह देता अग्नीसी ।
त्याची फळे असती कैशी । एकचित्ते ऐकावे ॥१२॥
एकेक रोम रोमासी । स्वर्गी राहे शतकोटि वर्षी ।
पुरुषासवे स्वानंदेसी । पतिव्रता राहे तेथे ॥१३॥
ऐसे पुण्य सहगमनासी । कन्या व्हावी ऐशी वंशी ।
बेचाळीस कुळे कैसी । घेऊन जाय स्वर्गाते ॥१४॥
धन्य तिची मातापिता । एकवीस कुळे उद्धरिता ।
धन्य पुरुषवंश ख्याता । बेचाळीस उद्धरिले ॥१५॥
ऐसे पुण्य सहगमनासी । पतिव्रतेच्या संगतीसी ।
आणिक सांगेन विस्तारेसी । देवगुरु म्हणतसे ॥१६॥
असेल नारी दुराचारी । अथवा व्याभिचारकर्म करी ।
त्याचे फळ अतिघोरी । एकचित्ते परियेसा ॥१७॥
उभय कुळे बेचाळिस । जरी असतील स्वर्गास ।
त्यासी घेउनि नरकास । प्रेमे जाय परियेसा ॥१८॥
अंगावरी रोम किती । तितुकी कोटि वर्षे ख्याती ।
नरकामध्ये पंचे निरुती । तिचे फळ ऐसे असे ॥१९॥
भूमिदेवी ऐसे म्हणे । पतिव्रतेच्या पवित्र चरणे ।
आपणावरी चालता क्षणे । पुनीत मी म्हणतसे ॥१२०॥
सूर्य चंद्र ऐसे म्हणती । आपली किरणे ज्योती ।
जरी पतिव्रतेवरी पडती । तरी आपण पावन होऊ ॥२१॥
वायु आणि वरुण । पतिव्रतेचिया स्पर्शाकारणे ।
पावन होऊ म्हणोन । स्पर्शे पुनीत होती ते ॥२२॥
घरोघरी स्त्रिया असती । काय करावी लावण्यसंपत्ति ।
जिचेनि वंश उद्धरती । तैसी स्त्री असावी की ॥२३॥
ज्याचे घरी पतिव्रता । दैवे आगळा तो तत्त्वता ।
करावे सुकृत जन्मशता । तरीच लाभे तैशी सती ॥२४॥
चतुर्विध पुरुषार्थ देखा । स्त्रियेच्या संगती लाघे लोका ।
पतिव्रता सती अधिका । पुण्यानुसार लाभे जना ॥२५॥
ज्याचे घरी नाही सती । पुण्ये त्यासी काही न घडती ।
यज्ञादि कर्मे ख्याति । सती असता होती जाण ॥२६॥
सती नसे ज्याचे घरी । त्यासी अरण्य नाही दूरी ।
वृथा जन्मोनि संसारी । कर्मबाह्य तोचि जाणा ॥२७॥
ऐसी सती मिळे ज्यासी । समस्त पुण्य होय त्यासी ।
पुत्रसंतान परलोकासी । साधन होय सतीचेनि ॥२८॥
स्त्रियेवीण असेल नर । तयासी न साधे कर्माचार ।
कर्महीन देव पितर । कर्मार्ह नव्हे कदा ॥२९॥
पुण्य जोदे गंगास्नानी । त्याहूनि पतिव्रतादर्शनी ।
महापापी होय पावन । सप्त जन्म पुनीत ॥१३०॥
पतिव्रतेचा आचार । सांगे पतिव्रतेसी योगेश्वर ।
म्हणे सरस्वतीगंगाधर । सांगे बृहस्पति देवगुरु ॥३१॥
सिद्ध म्हणे नामधारकासी । गुरुचरित्र पुण्यराशी ।
ऐकता पावती सद्गतीसी । म्हणे सरस्वतीगंगाधर ॥३२॥
इति श्रीगुरुचरित्रामृत । पतिव्रतानिरूपण विख्यात ।
ऐकता होय पुनीत । जे जे चिंतिले पाविजे ॥३३॥
इति श्रीगुरुचरित्रपरमकथाकल्पतरौ श्रीनृसिंहसरस्वत्युपाख्याने सिद्धनामधारकसंवादे पतिव्रताख्यानं नाम एकत्रिंशोऽध्यायः ॥३१॥
॥ ओवीसंख्या ॥१३३॥
॥श्रीगुरुदत्तात्रेयार्पणमस्तु॥
हेही वाचा
Sampurna Gurucharitra | संपूर्ण गुरुचरित्र (52 अध्याय)